- Gdy uczniów Swych posyłał Pan, * by nieśli wieść radosną, * żegnając ich dał Swoją moc * i mówił tak z miłością:
Ref. Nie warto na drogę tę * sandałów i płaszcza zabierać, * nie trzeba nam srebra brać, * o dach nad głową zabiegać. - Nowinę tę głosili więc * po czterech stronach świata, * bogaci tak, nie mając nic, * bo miłość jest tak bogata.
- Gdy ukończyli żniwo swe, * w ostatnią drogę ruszyli. * Patrzyli w niebo na Ojca dom * i tak z ufnością śpiewali: