Krzyżu święty nade wszystko, * Drzewo przenajszlachetniejsze! * W żadnym lesie takie nie jest, * jedno, na którym sam Bóg jest. * Słodkie drzewo, słodkie gwoździe, * rozkoszny owoc nosiło.
Skłoń gałązki, Drzewo Święte, * ulżyj członkom tak rozpiętym. * Odmień teraz oną srogość, * którąś miało z urodzenia. * Spuść lekkuchno i cichuchno * Ciało Króla Niebieskiego.
Tyś samo było dostojne * nosić światowe Zbawienie. * Przez Cię przewóz jest naprawion * światu, który był zagubion, * który Święta Krew polała, * co z Baranka wypływała.
W jasełkach leżąc, gdy płakał, * już tam był wszystko oglądał, * iż tak haniebnie umrzeć miał, * gdy wszystek świat odkupić chciał. * W on czas między zwierzętami, * a teraz między łotrami.
Niesłychana to jest dobroć * za kogo na krzyżu umrzeć. * Któż to może dzisiaj zdziałać, * za kogo swoją duszę dać? * Sam to Pan Jezus wykonał, * bo nas wiernie umiłował.
Nędzne by to serce było, * co by dziś nie zapłakało, * widząc Stworzyciela swego * na Krzyżu zawieszonego. * Na słońcu upieczonego * Baranka Wielkanocnego.
