- Serdeczna Matko, Opiekunko ludzi, * niech Cię płacz sierot do litości wzbudzi. * Wygnańcy Ewy, do Ciebie wołamy, * zlituj się, zlituj, niech się nie tułamy.
- Do kogóż mamy wzdychać, nędzne dziatki? * Tylko do Ciebie, ukochanej Matki, * u której Serce otwarte każdemu, * a osobliwie nędzą strapionemu.
- Zasłużyliśmy, to prawda, przez złości, * by nas Bóg karał rózgą surowości. * Lecz kiedy Ojciec rozgniewany siecze, * szczęśliwy, kto się do Matki uciecze.
- Ty masz za sobą najmilszego Syna, * snadnie Go Twoja przejedna przyczyna. * Gdy Mu przypomnisz jakoś Go karmiła, * łatwo Go skłonisz, o Matko przemiła
- Dla Twego Serca wszystko Bóg uczyni, * daruje plagi, choć człowiek zawini. * Jak Cię, cna Matko, nie kochać serdecznie, * gdy się skryć możem pod Twój płaszcz bezpiecznie?
- Ratuj nas, ratuj, Matko ukochana, * zagniewanego gdy zobaczysz Pana. * Mieczem przebite pokazuj Mu Serce, * gdy Syna na Krzyż wbijali morderce.
- Dla tych boleści, któreś wycierpiała, * kiedyś pod Krzyżem Syna swego stała. * Bóg nam daruje, byśmy nie cierpieli, * cośmy wytrzymać za złość naszą mieli.
- A gdy ujdziemy gniewu jak i chłosty, * pokaż nam, Matko, tor do nieba prosty. * Niechaj to serce kochamy na wieki, * z którego dotąd żyjemy opieki.